Her defasında klavyenin tuşlarına dokunup yazmak istediğim satırlardan vazgeçtim. Sanki dokunursam klavyenin tuşlarına, yeryüzünün en güzel, en naif, en masum kanatlı melekleri kirlenecek, masumiyetlerini kaybedecekti. O yüzden bu yazıyı yazarken hiçbir örnek olay yok, hayatımdan bir kesit yok… Sadece ve sadece onlara baktığımda hissettiklerim ve bitmeyen umudum var…
İyi niyetli insanları çoğu zaman ‘saf’ olarak nitelendirsek de aslında onların yürekleri cüsselerine sığamayacak kadar büyük olduğu için onları anlamayız. İşte Down sendromlu çocuklar da öyledir… Küçücük cüsselerine rağmen dünyayı kucaklayacak kadar büyük yürekleri, bir gülümsemeyle yağmuru dindirecek tebessümleri, sarıldıkça huzur bulduğunuz minicik elleri vardır onların…
Onlar dünyanın en güzel emaneti olan çocuklarınızın büyüdükçe kaybettikleri masumiyetlerini asla kaybetmeyecek olan en güzel örnekleridir. Sevmekten, çaba sarf etmekten, kendilerini ifade etmeye çalışmaktan, bir gülümsemeyi görmek uğruna karşınızda saatlerce gülümsemekten hiç vazgeçmezler.
Aslında bu dünyanın hala yaşanabilir bir yer olduğunun en büyük kanıtıdır onlar… Nasıl mı? Yaşam kavgası uğruna günlük dertlerde kaybolan insanlara, aslında hayatın ne kadar umutla kucaklanabildiğini hatırlatırlar. Umut onların hayatının temelidir. Herkese ve her şeye rağmen yüzlerindeki endişeden uzak o kocaman gülümseme, +1 farkla çıktıkları hayat yolculuğunun aslında onlar için ne kadar zor bir süreç olsa da başarılabilir olduğunu kanıtıdır.
Evet, onlar hayat yolculuğunun en güzel yolcuları. Belki de ömürleri boyunca yanlış yapmayacak kadar iyi niyetle hayatlarını sürdürebilecek en güzel emanetler. Onlar özel… +1 farkla… Çünkü asla masumiyetlerini kaybetmeyecekler… Herkese ve her şeye rağmen…
